Blog

Mijn schrijfweek begon eigenlijk vrijdagavond al, toen ik met L. op de bank naar een documentaire over Michel Houellebecq keek. Nederlandse journalisten hadden hem gevolgd en geïnterviewd tijdens de verfilming van zijn boek Mogelijkheid van een eiland. Over het enigma Houellebecq kwamen we niet of nauwelijks iets te weten. Dat hij zijn Gauloises tussen middelvinger en ringvinger rookt wisten we al, dat hij ook in het filter bijt, dat was nieuw. Wat zagen we verder nog? Een verrassend humoristische man, die je niet moet onderbreken als hij spreekt omdat hij zorgvuldig wil formuleren wat hij gaat zeggen. Hij schrijft wat hij zegt. Misschien omdat de provocateur in hem altijd een bepaalde indruk wil maken. In ieder geval creëert hij realiteit met taal, zoals dat een schrijver betaamt. Dat hij zijn boek op een van zijn geliefde eilanden verfilmt en dan gecharmeerd in de branding kan lopen met de beeldschone actrice die hij vermoedelijk zelf heeft uitgekozen, completeert dat beeld. Houellebecq creëert zijn eigen werkelijkheid, mede mogelijk gemaakt door zijn métier. Alleen daarom al is hij een bron van inspiratie.

Terwijl ik de zaterdagkrant uit de brievenbus haal, ligt er onder mijn voet een wit papiertje. Ik lees wat erop staat en begin mijn weekend met een glimlach. Poëzie van Mr. Hayda; wartaal en intrigerende hypnose tegelijk. Ik stel me hem voor met bezwete oksels in zijn overhemd, in een kantoortje waar het een komen en gaan van zoekenden is, of juist doodse stilte heerst. Onduidelijk blijft wel wat een probleem en wat een oplossing is: ‘Geen leven zonder problemen, geen probleem zonder oplossing. Niets is te laat in het leven. Weet u dat ik van huis uit helderziende ben. Ik ben wat ik ben, ik ben geboren als medium vanuit mijn familie. Ik ben hier voor jullie. Geen leven zonder problemen, liefde, sterkte, erge ziekten, sexuele bescherming, terugkeer van uw partner, werk, stoppen met roken, alcohol, geluk in alles. Ook in de toekomst. Absolute geheimhouding, bel voor een afspraak. Protectie en kans gratis. Kom langs om alles te weten. Slechte kansen verdwijnen, goede kansen lachen je toe. Ik wacht op een telefoontje. 100 % resultaat gegarandeerd. Find happiness and protect your self from evil. The world today is cruel. Resultaat binnen 4 dagen.’

Boxhagenerstrasse, Danzigerstrasse, Hochstrasse, Torstrasse, Manteuffelstrasse, Buschallee, Schönhauserallee… terwijl ik door Utrecht fiets, dwaalt mijn geest door de straten van Berlijn. Ik ben bijna ongemerkt een studie begonnen naar de werking van mijn haperende geheugen, en vermoed dat er een ordeningssysteem aan het werk is, dat aan plekken gebonden is: steden, straten, locaties en ruimtes. Maar wetenschappelijke conclusies heb ik in die studie nog niet kunnen trekken. Tegelijkertijd ben ik in Berlijn op zoek naar de locatie voor een moord die ergens in de komende dagen gepleegd moet worden – in mijn nieuwe boek. Topografie van het lot, en het noodlot.

Ik was vanavond eenvoudig om te duwen tijdens de San Shou oefeningen bij tai chi. Betekent dat ook dat ik makkelijk uit mijn evenwicht te brengen ben? Vandaag, altijd? Neemt, duwt en trekt; dit is mijn lichaam. Als de gedachten eruit gezweet zijn, zijn ook de obstakels verdampt, is ook de pijn verdwenen. Bestaat er dan nog zoiets als betekenis? Welke woorden spreekt het lijf dan nog? Ik geloof nu even dat ik het beste gedachteloos kan blijven bewegen. Vandaag, misschien wel altijd. Ongrijpbaar, van nergens naar nergens in het bijzonder, zoals de wind.

Zaterdagmiddag, het wijnblauw nog maar net van tong en lippen gepoetst, miste ik op een haar na een aansluiting van trein op bus. Omdat ik mijn motoriek nog niet geheel onder controle had, volgde ik eenvoudigweg mijn ledematen en dwaalde een uurtje door het vestingstadje G. Een stadje waar ik op 18 jarige leeftijd om hier niet ter zake doende redenen uitgesodemieterd was, als het ware. Ik raakte er op een wonderlijke manier kortstondig betoverd. De zon brak door de donkere, sneeuwdragende wolken en gaf me zicht op een mooi grachtje en prachtige grote huizen, die te koop waren bovendien. Links en rechts zag ik lange, beloftevolle stegen met namen als Lange elleboogsteeg en Spaarpotsteeg, een stilgevallen bioscoop, een antiquariaat dat gesloten was vanwege een bijeenkomst van de aandachtig luisterende poëzieclub – vijfentwintig mensen met hun rug naar het raam.
Plotseling stond ik middenin een winkelstraat stil. Het winkelende publiek botste en dwarrelde om mij heen verder. Lelijke koppen, kleinzieligheid waarvoor ik al jaren op de vlucht was en die weer als een deken over me heen getrokken werd. Mijn adem stokte een moment. Achter een gesloten huizenrij vermoedde ik een binnengebied met nog meer steegjes en een café waar ik een intense herinnering aan meende te hebben. Tegelijkertijd betwijfelde ik of ik dat binnengebied kende uit mijn, door verstoringen gekenmerkte, geheugen of dat het een voorstelling was uit een steeds terugkerende droom. Er was echter geen tijd meer om het te controleren; dan zou ik opnieuw de aansluiting met de bus missen. Daarom besloot ik het oordeel in handen van Google Earth te leggen, een dag later. Dat gaf, zul je altijd zien, geen uitsluitsel. Een vermoeden in de groen-grijze vlekken, meer niet. Ik moet terug, al was het maar om mezelf te bewijzen dat mijn dromen werkelijkheid kunnen zijn.