Blog

De schrijftafel lijkt soms verlaten – niet alleen die in Modena. Maar dat nieuwe boek komt er, maakt u zich geen zorgen. Ik ben wel degelijk aanwezig: hier in mijn polaroids, en daar in mijn dagboeken, waar ik probeer mijn gedachten en gevoelens te temmen; terug te jagen in de kooi van de geoorloofde weldenkendheid, ouderwets, met inkt op papier – zoals ook destijds in Modena, in de oogverblindende zomer van 2006. De afgelopen week werkte ik aan een kort verhaal voor de Salon der Extase, de komende extatische editie van stille zaterdag ten huize van P.
Het schrijven houdt natuurlijk nooit op; het is de ziekte van mijn bloed, mijn levensloop en de bedreiging van mijn auto-immuunsysteem tegelijk. Soms kondigt zich nieuwe koorts aan, in een verheviging van de zintuiglijke gevoeligheid. Dan trekken bijvoorbeeld zinnetjes uit juist zeer bloedeloze teksten ineens mijn aandacht. Zo kon ik, overigens pas een paar uur nadat mijn woede was bekoeld, de sarcastische lentewens inzien van het telefoongesprek waarin mij een ‘update van mijn overlijdensverzekering’ werd aangeboden. In een e-mail op het werk las ik gisteren de zin: ‘Ook wil ik je verzoeken om de gegevens te blijven nalopen en aanvullen, met name het onderdeel verbanden.’
Soms kun je iets opmaken uit de context, maar schoonheid bestaat vaak bij de gratie van het ontbreken of verwisselen ervan. Leeft schoonheid buiten de context? Ze wordt in ieder geval beschreven, maakt u zich daarover geen zorgen.

De vragen die ik opschrijf, ieder verhaal, groeit uit zichzelf en groeit uit de taal. Is de vraag van mijn personage, is zijn verhaal dan ook niet zozeer mijn vraag en mijn verhaal, maar een verhaal alleen van taal?

Betekent ‘iets doen’ het beperken of juist het vergroten van de mogelijkheden? Is er meer mogelijk wanneer je iets doet of als je stilstaat bij de mogelijkheden – omdat je niets doet?

Twee van de drie Italiaanse heren in mijn gezelschap bleken ‘Massai’schoenen te dragen en vertelden hun eigen verhaal over de invloed van de manier van lopen op hun gezondheid. Even later beschreef een van hen hoe Roland Barthes in Het rijk van de tekens over de Japanse pachinkohallen vertelt. Hoe verslaafd sommigen aan dat spel met de metalen balletjes in kastjes ook zijn; velen gaat het schijnbaar meer om de kwaliteit van hun spel, dan om de winst die ze er in theorie mee kunnen maken. Ondertussen verdienen de eigenaars van de gokhallen (niet zelden yakuza) natuurlijk bakken met geld aan deze training. Toen we na het diner weer over straat liepen, veronderstelde de klarinettist van het stel een mogelijk verband tussen de grachten in Nederlandse steden en het sociale leven dat er een gevolg van zou zijn. Daar had ik even geen antwoord op.
Even tevoren had ik in de laatste zachte streep zonlicht tussen hoge huizen door, op een brug in het hart van de stad, op hen staan wachten. Nadat de zon achter de daken verdwenen was, had ik me een halve slag gedraaid en ineens de Groeten uit Utrecht gezien: een uitzicht waar ik in de afgelopen 20 jaar dat ik hier woon, nooit bij had stilgestaan. Later liet ik mijn gezelschap meekijken en ze vonden het prachtig. Maar wat zagen zij? Wat zagen wij eigenlijk gisteravond?