Blog

Er moest contrastvloeistof in de bloedbanen van F. gespoten worden om eventuele afwijkingen aan het licht te brengen. Tot dan toe had geen enkel apparaat feiten uitgespuwd waar de redelijkheid vat op kreeg. Maar ook de contrastvloeistof wees uit dat zij een normaal mens was. Bijna bezweken aan de afwijkingen van anderen, dat wel. Terwijl we haar bed, bad en brood gaven, wensdroomde ik over de vrije verkrijgbaarheid van die contrastvloeistof. Ik zag aanbiedingen in de buurtsuper voor me, zo vlak voor de kerstdagen. Waardoor je het als tegengif door het toetje op een familiediner kon mengen, en met de tijd, op herhaald recept, de eters zou kunnen trakteren op openheid voor de inzichten van anderen, op het verteren van de stoofschotel die eraan voorafging, en die zo zwaar op de maag lag.

‘Toen ik de deur voorzichtig opende, zag ik Rosemarie ineengedoken in de kast zitten. Ze had alle spullen verwijderd; ze had een tussenplank eruit geslagen en rechtop tegen de achterwand gezet en ze kon zich met opgetrokken knieen zo in de kast wringen dat de deur gewoon dicht kon.
Of we dat wilden doen.
Wat?
De deur sluiten want zij had behoefte aan rust en orde.
Het werd een week lang een idioot gevecht. Zodra zij de kast verliet en bijvoorbeeld naar boven ging of naar buiten, begon mijn moeder die kast in te ruimen, slordig, wat wij niet van haar gewend waren, maar we begrepen allemaal dat het nu ging om het heroveren van terrein. Even later kwam Rosemarie terug en haalde alles weer uit de kast om er vervolgens zelf in te kruipen. Ze leken geen van twee op te willen geven, maar na ongeveer een week was het ineens afgelopen; Rosemarie keek niet meer om naar de kast en mijn moeder begon knielend en zuchtend de kast te soppen en alles weer op zijn oude plaats te schikken.’
[Tomas Lieske, Alles kantelt, p. 202-203.]

Een enkele keer belde M. het telefoonnummer van zijn overleden vriend. Dat was nog altijd niet afgesloten, omdat zijn vriendin niet wist wat daarvoor het juiste moment was. En dus kon M. de stem van zijn vriend nog horen. Soms sprak hij de voicemail in. Zoals laatst, om te vertellen over het kindje dat M. en zijn vriendin verwachtten, en of het een jongetje of een meisje zou worden.