Blog

Hoe hermetisch, barok, psychotisch, raadselachtig, Freudiaans of ontoegankelijk het soms ook is, wanneer mijn vrienden nieuw werk presenteren, ben ik ogenschijnlijk altijd in staat om het onbevangen tot me te nemen. Ik spaar ze niet als het me niet bevalt, omdat ik ook mezelf niet spaar. Misschien bevalt hun werk me juist goed omdat het mijn vrienden zijn en we dus, onder normale omstandigheden, het een en ander gemeen hebben. Maar ik zag er een benadering in die aanbeveling verdient, voor iedereen die naar andermans werk kijkt: het werk benaderen alsof het door een vriend gemaakt is. Op de manier waarop ik de beelden, foto’s en ontwerpen van mijn vrienden bekijk, hun teksten lees en hun nieuwe muziek beluister zou ik, als maker, namelijk ook graag willen dat er naar mijn werk gekeken wordt, en ik vermoed dat ik daarin niet alleen sta.
N. wees me er vorige week tijdens onze wandeling over het NDSM terrein in Amsterdam fijntjes op dat ik tegen een levensgrote paradox leunde: de openheid, het ogenschijnlijk niet vooringenomene ten opzichte van mijn vrienden is bij nader inzien ook een vooroordeel. Ik vrees dat hij gelijk heeft. Maar toch.
Zijn nieuwe cd White Sickness overigens is een fascinerende, magische reis door de bloedbanen van de jazz. Leo Records heeft heel goed begrepen dat deze muziek uitgebracht moet worden. Voor eenieder die er wat aan heeft:

Mijn nieuwe lijfarts heeft mij ervan bewust gemaakt dat mijn lichaam uit twee helften bestaat (links en rechts) waartussen, in een gezond lijf, evenwicht is. Ieder mens kent wel verschillen tussen zijn helften, maar in mijn geval staat het lichaam als het ware weer uit het lood. Kleine spiertjes rond de ruggenwervels zorgen voor een ongezonde kronkel in de wervelkolom, met pijnen en pijntjes tot gevolg. De spiertjes worden aangestuurd vanuit de ‘kleine hersenen’, waar zich ook het neurologisch centrum voor het evenwicht bevindt. Ze passen zich aan aan de stand van mijn ogen en mijn hoofd.

Mijn lijfarts test mijn reflexen, observeert de focus in mijn oogbewegingen en bestudeert mijn evenwicht op een onvaste ondergrond, nadat ik mijn ogen heb gesloten. Ze manipuleert mijn lichaam daarna kort maar stevig, met alle neurologische gevolgen van dien. Mijn lichaam gloeit en schroeit en het is alsof er ergens linksachter een ventieltje in mijn overvolle hoofd is opengedraaid.
Haar manier van werken bevalt me goed: ze observeert nauwgezet, met oog voor alles wat met elkaar samenhangt. Vanuit wat ze kan zien, neemt ze vervolgens de oorzaak van de problemen weg, zonder daar verder veel woorden aan vuil te maken. De dagen na de behandeling heb ik het gevoel dat er een tank over me heen gereden is, maar ik geloof toch dat ik uiteindelijk weer in het midden uitkom.

Het verbaast me eigenlijk nauwelijks meer, en toch: weer een goed idee van Jan. Hij tekent bomen op de muur van zijn huiskamer en verkoopt die vanaf 1 mei voor een goed doel. Vrienden die op bezoek komen, mogen ook meetekenen. Wat we gisteravond dus deden. Volg zijn project op: www.jancoolen.nl/koop_een_boom.