Blog

Ook vandaag zit ik weer achter de schrijftafel. Na twee vierdaagsen, onderbroken door drie dagen werk als deeltijd ambtenaar, heb ik een rode draad te pakken in de roman waaraan ik werk, en de gedrevenheid om ermee verder te gaan. Ik zeg ‘een’ rode draad, omdat er meerdere zijn, en ik voor nu even wil aannemen dat dit ‘de’ rode draad is, omdat hij me op dit moment ergens brengt. Volgende week kan het een andere zijn, en dan volg ik die. Net zolang tot ik uiteindelijk een pak papier heb waaruit ik de roman tevoorschijn kan halen – en ontdek wat de werkelijke rode draad is.
Vasthoudendheid, dat is bekend, is een van de sleutels tot overleven op dit terrein. Die roman zal er komen, wanneer dan ook. Met die instelling werk ik al jaren gestaag door, terwijl links en rechts de wilgen worden volgehangen met instrumenten.
Ik heb ervaring met vasthoudendheid, op dat vlak hoeft niemand mij nog iets te vertellen; ook de schaduwzijde is mij genoegzaam bekend. In de lade links van mij ligt bijvoorbeeld een manuscript waar ik vierenhalf jaar aan heb gewerkt tot frustratie, verdriet en ontwrichte gewrichten erop volgden – en het terzijde werd geschoven. Ik heb ervaring met de voor- en de nadelen van vastzittendheid. Ik ben bekend met de onmogelijke liefde en het verlangen naar een ideale wereld. Misschien is ook het schrijven van een roman voor mij uiteindelijk wel zoiets geworden. Misschien ben ik eigenlijk geen romanschrijver, nooit geweest ook. Dat kan heel goed zijn. Maar het is wel wat ik doe, vandaag, opnieuw. Want op dit moment word ik er blij van. Aan het einde van de dag, of morgen, of over een jaar. Die overtuiging heb ik nu. Ik balanceer met vertrouwen op het koord tussen concentratie en afleiding, die elkaar nodig hebben als dag en nacht. Dat is ook een rode draad.

Misschien is het een troost
dat in alle familieverhalen
zoals ik ze hoor, ook in de onze
hij plotseling opduikt, altijd.
Misschien wordt hij zelfs vaker
herinnerd omdat hij er niet meer is
en niet vergeten
in het jaar na dato, nu.
Want om te kunnen verschijnen
moet je eerst verdwijnen.
Half drie vannacht is het, nu.

Na een levensechte imitatie van de belevenissen van kabouter Wesley door de tienjarige S. tijdens het ontbijt, kan een schijnbaar onschuldige boterham plotseling schrik aanjagen.

Ik zeg steeds dat ik bijna geen televisie meer kijk. Dat klinkt natuurlijk als de verslaafde die zegt dat hij bijna niets meer gebruikt. Maar mijn smaak is omgekeerd evenredig met het aanbod van mijn kabelaar, al helemaal nu ik enkele weken over 60 zenders kan beschikken. Ook in het uitgebreide pakket van de zenderleverancier heeft de Amerikanisering flink toegeslagen, en ik kan er eenvoudigweg niet meer tegen.
Gisteravond wilde ik echter niets anders dan verstrooiing van mijn geest – wat voor de meeste mensen de reden is om televisie te kijken. Voor mij betekende dat kiezen tussen The Addams Family Values of een aflevering van Crime Scene Investigation. Omdat ik eerstgenoemde film al gezien had (zij het al in 1993, toen hij uitkwam, en Italiaans nagesynchroniseerd, in een bioscoop in Bologna) en liever iets korters wilde zien, werd het CSI. De aflevering over de moord op een spionerende ex-militair die in de wapenhandel zat was bepaald niet gespeend van clichés en eindigde in een cynische, eigenlijk frustrerende afloop, met links en rechts nog losse eindjes. Gek genoeg kon ik daar relatief goed mee leven.
Verstrooiing is bevestiging van wat je denkt. We kunnen rustig gaan slapen. Ook ik, Brutus.