Zaterdagochtend, vroeg

Dit is een moment dat ik meestal mis. Het moment waarop de stad nog voor de meeuwen is; het moment waarop de schoonmakers van de kroegen het dampende, schuimende, vuile water op de straten gieten, richting het riool; het moment waarop een oud, ineen gedoken dametje met een pet op de voordeur dichttrekt om haar hondje uit te laten; het moment waarop hij een sigaretje rookt in de deuropening en zijn as op een schoteltje tikt (terwijl zij misschien nog ligt te slapen); het moment waarop een andere vroege vogel als eerste klant van de dag een bakkerij binnenloopt voor zijn ontbijt, een jogger met een rastamuts zich dampend en hijgend nog kan denken dat hij alleen is op de gracht. Het is een moment van rust, waarop de dag nog niet echt begonnen lijkt en de meeste mensen zich onbespied en slechts in hun eigen wereld wanen. Ik zou ze kunnen vervloeken, die enkele zaterdagochtenden in het jaar dat ik moet werken. Maar zodra ik op de fiets zit, word ik er blij van: zaterdagochtend vroeg, in de stad.