Wolventonen in mijn gehorige woning

In mijn gehorige woning dringen geluiden door, soms met onduidelijke herkomst, soms van twee verdiepingen hoger of naast mij (waar een tienjarig meisje zich heeft gespecialiseerd in een langgerekte huil-krijs-litanie als ze haar zin niet krijgt). Vorige week hoorde ik direct boven mij akelig gejank en gejoel van een hond, afgewisseld met steeds schorder klinkend geblaf, het vergeefs graven op een vloer, het verschuiven van… ja van wat precies? Het kon zijn dat de hond aan het bewusteloze lijf van een van de buren sjorde, en iemand probeerde te waarschuwen. Het klonk in ieder geval als regelrechte paniek, en er leek geen einde aan te komen. Blijkbaar waren de buren niet thuis, of dood, en misschien was dat ook wel een goede reden om te blaffen.
Ik kreeg die avond bezoek, en wilde de eenzame wolventonen graag overstemmen, al was het maar omdat het onbewust zo’n dramatische indruk zou maken – alsof ik de hond in paniek was. Bij wijze van remedie zette ik muziek op, iets dat de buren bij vertrek misschien ook hadden moeten doen om de voor honden zo wrede stilte te doorbreken. Toen ik eenmaal met mijn bezoek in gesprek was, ontstond juist daardoor echter een kakofonie van woorden, blaffen en muziek. Ik zette de muziek even uit, en daarna wat zachter. We luisterden even naar de hond, die nu ook zijn adem af en toe leek in te houden, en slaagden er daardoor in hem te vergeten. Uiteindelijk hoorden we wel de menselijke voetstappen boven, het sluiten van een deur en: het zwijgen van de hond. Misschien wel op het moment dat E. vertelde over die keer dat ze op haar reis door Vietnam  een nogal smerige ‘lokale specialiteit’ gegeten had, vermoedelijk hondenvlees.