Woensdagavond

Iedere woensdagavond kijken schoonvader F. en ik naar een Britse detective op televisie. De misdaadverhalen vinden plaats in ogenschijnlijk zeer beschaafde, Engelse dorpen. Daar gebeurt normaal gesproken niets, maar blijkt onder de oppervlakte natuurlijk van alles te broeden en woekeren. In anderhalf uur wordt er meestal een beerput van frustraties en jaloezie, van wreedheid en gekte opengetrokken waar een mensenleven in de werkelijkheid volledig van ontwricht zou raken. Wij kijken ernaar als vorm van ontspanning. Iedere week.
F. kijkt ernaar vanaf de bank in het dorpje N. en ik op mijn stoel in slaapstadje H. Vorige week zaten we voor het eerst, in vrijwel dezelfde houding, voor dezelfde televisie. Misschien ingegeven door deze enigszins absurde samenloop van omstandigheden, vroeg ik me af waarom we dit eigenlijk doen, en hoe het mogelijk was dat we na al die gruwelijke moorden nog lekker konden slapen. Misschien zijn we eenvoudigweg geboeid door de puzzels voor de rechercheurs. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat we erdoor bevestigd worden in ons vermoeden over de ware aard van de dorpsbewoner, of de beschaafde mens in het algemeen. In ieder geval leggen we daarna ons vermoeide hoofd te rusten in onze eigen, al even geruststellende, kleine nederzettingen.