Wijk

Waar onweer doorgaans het rollen van kliko’s blijkt en kinderen in de pauze dansjes met elkaar doen op eenwielers, vlak voordat de schoolbel er een einde aan maakt, waar de merels weer uitbundig fluiten als de vuilniswagen de hoek om is, waar een gepensioneerde de lente aankondigt met een hogedrukspuit, de natuur bedwingt en beknot, de laatste ganzen dan ook maar gehaast overvliegen en woensdag geen gehaktdag meer is maar nog altijd een sufferdje wordt bezorgd, koop ik melk en brood voor de lunch. Daarna trek ik mij terug op de zolder, achter luxaflex en klapramen, terug uit armen en benen, vingertoppen en tenen, terug in wat ik schrijf – vertrek naar iets anders, ergens anders, in een verhaal. Het lijkt maar alsof hier niets gebeurt, alles is hier mogelijk. Niemand heeft volkomen weet van de wijk.