Met iedere bestemming die we van onze wensenlijst afstrepen, komt er weer een nieuwe bij. Of de wens om terug te keren, omdat er losse eindjes zijn. Terug naar het riviertje, dat we eigenlijk in de verkeerde richting hadden gevolgd; terug naar de binnenstad waarvan we nog een deel nauwelijks hadden gezien. En: terug naar dat dorpje in de buurt waar we eigenlijk heen hadden moeten gaan, als het aan mij lag: Crespi. Het staat nu al in mijn geheugen gegrift. Als de plek waar we niet heen gingen, een beetje zoals de foto die je niet hebt gemaakt, maar die je je beter herinnert dan de 150 andere die je wel op je geheugenkaart terug kunt vinden. Of: zoals de eilanden in het boek van Schalansky.
Crespi is een volledig bedacht, ontworpen dorp, gebouwd door de fabrikanten die werk verschaften aan de bewoners van het dorp. Crespi is het Veenwouden van Italië, geboren uit een ondernemende geest die alles dacht te kunnen beheersen. Crespi, een Utopia in steen, op het fundament van de maakbare, functioneel denkende industriële geest. De tijden zijn veranderd, het ideaal in verval geraakt, en gelukkig misschien ook maar. Maar hoe ligt het dorp er nu bij? We zijn het niet gaan controleren. Nog niet.
