Vooroordelen

Hoe hermetisch, barok, psychotisch, raadselachtig, Freudiaans of ontoegankelijk het soms ook is, wanneer mijn vrienden nieuw werk presenteren, ben ik ogenschijnlijk altijd in staat om het onbevangen tot me te nemen. Ik spaar ze niet als het me niet bevalt, omdat ik ook mezelf niet spaar. Misschien bevalt hun werk me juist goed omdat het mijn vrienden zijn en we dus, onder normale omstandigheden, het een en ander gemeen hebben. Maar ik zag er een benadering in die aanbeveling verdient, voor iedereen die naar andermans werk kijkt: het werk benaderen alsof het door een vriend gemaakt is. Op de manier waarop ik de beelden, foto’s en ontwerpen van mijn vrienden bekijk, hun teksten lees en hun nieuwe muziek beluister zou ik, als maker, namelijk ook graag willen dat er naar mijn werk gekeken wordt, en ik vermoed dat ik daarin niet alleen sta.
N. wees me er vorige week tijdens onze wandeling over het NDSM terrein in Amsterdam fijntjes op dat ik tegen een levensgrote paradox leunde: de openheid, het ogenschijnlijk niet vooringenomene ten opzichte van mijn vrienden is bij nader inzien ook een vooroordeel. Ik vrees dat hij gelijk heeft. Maar toch.
Zijn nieuwe cd White Sickness overigens is een fascinerende, magische reis door de bloedbanen van de jazz. Leo Records heeft heel goed begrepen dat deze muziek uitgebracht moet worden. Voor eenieder die er wat aan heeft: