Verstrooiing

Ik zeg steeds dat ik bijna geen televisie meer kijk. Dat klinkt natuurlijk als de verslaafde die zegt dat hij bijna niets meer gebruikt. Maar mijn smaak is omgekeerd evenredig met het aanbod van mijn kabelaar, al helemaal nu ik enkele weken over 60 zenders kan beschikken. Ook in het uitgebreide pakket van de zenderleverancier heeft de Amerikanisering flink toegeslagen, en ik kan er eenvoudigweg niet meer tegen.
Gisteravond wilde ik echter niets anders dan verstrooiing van mijn geest – wat voor de meeste mensen de reden is om televisie te kijken. Voor mij betekende dat kiezen tussen The Addams Family Values of een aflevering van Crime Scene Investigation. Omdat ik eerstgenoemde film al gezien had (zij het al in 1993, toen hij uitkwam, en Italiaans nagesynchroniseerd, in een bioscoop in Bologna) en liever iets korters wilde zien, werd het CSI. De aflevering over de moord op een spionerende ex-militair die in de wapenhandel zat was bepaald niet gespeend van clichés en eindigde in een cynische, eigenlijk frustrerende afloop, met links en rechts nog losse eindjes. Gek genoeg kon ik daar relatief goed mee leven.
Verstrooiing is bevestiging van wat je denkt. We kunnen rustig gaan slapen. Ook ik, Brutus.