Uitgelezen 46

‘Met Homer werkte ik de theorie uit van de meerdere doden. Of misschien moet ik zeggen dat hij het zelf was die haar bedacht.
Het is zo dat mensen in een en hetzelfde leven meerdere keren sterven, waarde heer Owen.
Hoe gaat dat dan, meneer Collyer?
Mensen sterven, op onverantwoorde wijze laten ze een spook van henzelf voor hen in de plaats opdraven, en daarna leven ze door, de originele en het spook, ieder zijn eigen leven.
En hoe weet je wie een spook is van wie?
Soms is het makkelijk. Het uiterlijk, vooral de oren. Heeft u horen spreken over een jonge schrijver genaamd Samuel Beckett, die dit jaar het verhaal ‘Asssumption’ publiceerde?
Nog nooit.
En van de Weense filosoof die een paar jaar geleden enkele onnozelheden over de taal en de logica publiceerde die hij in een loopgraaf had geschreven?
Zeker, Ludwig Wittgenstein, die is wel beroemd: ‘De wereld is alles wat het geval is.’ Maar hem heb ik ook niet gelezen.
Dat maakt verder niet uit. Laatst kwam mijn broer thuis met de krant. Hij las me zoals elke dag de stukken voor over de samenleving, de cultuur en de politiek. In een politiek stuk stond een verwijzing naar Beckett, en in een cultureel artikel had men het over die jonge Beckette. Het kwam op me over dat ze het in beide stukken over een en dezelfde persoon hadden. Ik vroeg mijn broer of er foto’s bij stonden van de twee. Mijn broer bevestigde mijn vermoeden: dezelfde oortjes. Een paar uur lang bespraken we het geval vanuit verschillende invalshoeken en we waren het met elkaar eens: van de twee is Ludwig het spook en Samuel het origineel.
Maar is Wittgenstein niet de oudste?
Dat doet er niet toe.
Eh, hoezo?
Verdraaid, meneer Owen, was u het niet die zich de toekomst weet te herinneren?
[Valeria Luiselli, De gewichtlozen, p.149-150.]