Uitgelezen 27

‘Ik dacht… Ik ging ervan uit… Eveline zei me dat ik gewoon mezelf moest zijn…’ antwoordde Marino bedremmeld.
‘Luister, Marino, ik ben gevraagd je te helpen. Dat betekent niet dat ik je ga dwingen om dingen te vertellen die je niet wilt of kunt vertellen. Trouwens, als je met psychologie alles zou proberen te verklaren, zullen ze je niet eens geloven. Maar als je élke psychologische duiding weigert, zul je weer worden beschouwd als iemand die iets probeert te verbergen, snap je? Of wat nog veel erger is, je zult bij de jury arrogant overkomen. Die mensen zitten daar niet voor de lol. Die willen iets horen wat hen aangrijpt of eventueel afstoot. Iets wat emoties oproept. Iedereen heeft een of ander verhaal te vertellen. Waarom jij dan niet? Denk je echt zoveel bijzonderder te zijn dan de rest? Die indruk moet zeker vermeden worden. Spreken over jezelf is in de eerste plaats een erkenning van de ander. En die erkenning zul je de anderen moeten geven, zeker na wat jij hebt uitgespookt. Je bent hun een stukje van jezelf verschuldigd. Je moet een opening maken. Laat zien dat je, net als iedereen, door de tijd bent bepaald, in de tijd bent verdwaald. Dat is wat Eveline bedoelde. Wees menselijk. Wees tijdelijk, Marino, neem het van me aan: vertel ze een verhaal.’
[Yves Petry, De maagd Marino, p. 145.]