Uit de politiek stappen

Lange tijd heb ik mij voorgehouden dat de politiek me werkelijk interesseerde, heb ik deelgenomen aan discussies en daarbij steeds een pleidooi gehouden voor een één partij-systeem met een politbureau van wijze mannen en vrouwen, geleid door een sterke leider. Dat was natuurlijk ironie. Veelzeggende ironie, maar toch.
Ik maakte me echter steeds kwader en wilde hier een serie tirades over de politiek gaan schrijven; over de leeghoofdigheid, de leugenachtigheid en de selectieve vergeetachtigheid van de politiek. Omdat ik het idee had dat het erger werd. Geen nieuws onder de zon, zult u zeggen; dat is toch van alle tijden en plaatsen? Inderdaad, maar als we zo gaan beginnen, kan ik overal wel mee ophouden, tenslotte is ieder menselijk streven in wezen zinloos. Ik wilde het doen opdat het me vermaken zou, omdat het om de een of andere reden moest, en toch, heel misschien, een klein beetje helpen zou – ik durf het bijna niet te schrijven. Ik wilde de tirades gaan schrijven om bij te dragen aan het geheugen en het geweten van de politiek, opdat het in ieder geval gezegd zou worden. Maar ik besefte dat er geen beginnen aan is, en eigenlijk nergens een einde in zicht.
Toekijken bij de politiek is toekijken bij het menselijk tekort, toekijken bij het opzichtig falen van het menselijk streven. En eraan deelnemen verandert daar niets aan. Ik vind het gewoon ongemakkelijk worden, misschien omdat het te confronterend is, en we er machteloos tegenover staan. Ieder ideaal sneuvelt voor een compromis, vrijwel ieder woord wordt gebroken, opportunisme en eigenbelang zijn de menselijke eigenschappen die het meest in het oog springen.
En dat aan de vooravond van de verkiezingen… waarbij nota bene grote winst voorspeld wordt voor de partij waarop ik al meer dan twintig jaar stem. Ik vermoedde het eigenlijk al; op het moment dat ‘mijn partij’ misschien aan de macht komt, zal ik de handdoek in de ring gooien. Ik wil het even niet meer zien allemaal, ik wil me er niet langer boos over maken. Ik laat het voor wat het is en ga verder met leven.
Noem het vluchtgedrag, noem het cynisme, noem het gif, teleurstelling is het in ieder geval. Ik overweeg serieus uit de politiek te stappen – ook al zat ik er niet in.