Uit de leeszaal (6)

‘Chaos. Maar wel een vrolijke chaos, zonder dramatiek, want ook al zijn de kinderen nog niet uit school, ze zijn wel begonnen om hier buiten de substantie te verspreiden die hen in staat stelt te overleven tussen de volwassenen, een soort natuurlijk antihistaminicum dat de ouders een beetje ontspant en hen doet regresseren, en dat hen niet alleen tolerant maar soms ook medeplichtig maakt aan de chaos waarvan zij, de kinderen, het gevoel hebben deel uit te maken: de chaos van hun kamertjes vóór het bevel de boel op te ruimen, de chaos van de rugzakken bij het thuiskomen van school, van etuis, schuifdoosjes, schriften; de simpele, en in wezen kalme chaos waarin ze voortdurend zouden leven als het hun werd toegestaan, zonder het merendeel van de dingen die gebeuren volledig te begrijpen, maar juist daarom met het vermogen die dingen heel intens te beleven.’
[Sandro Veronesi, Kalme chaos, p. 39-40]