Je kunt alle manieren om een stad of de straten van een wijk te doorkruisen wel psychogeografie noemen, en zelfverklaarde psychogeografen doen dat dan ook graag. Ik wil het ze niet kwalijk nemen, want met hun oog voor detail maken ze de stad een stuk groter, zo niet oneindig interessant. Maar je kunt ook gewoon op allerlei manieren, elke dag proberen je ogen wijd open te sperren en door je buurt te lopen alsof het de eerste keer is. In Kreuzberg worden er bijvoorbeeld door een kunst- en cultuurvereniging wandelingen georganiseerd met de bedoeling een memoryspel te ontwikkelen op basis van foto’s van de deelnemers.
Twee andere kunstenaars hadden aan de hand van een verzonnen geschiedenis over drie arbeiders een route door het noordelijke deel gemaakt; een ‘Public Tale’ die bestaat totdat de opgeplakte portretten en teksten verweren of verweken. Of iemand de afleveringen beplakt met een ander straatverhaal.
