Theorie

In onze buurt zijn drie afhaalpizzeria’s. Correctie: twee, want laatst is er een uitgebrand nadat de accu van een bezorgscooter explodeerde, de brandende scooter in de pizzeria belandde waarna… etcetera. Blijven over: een vestiging van New York Pizza en de ‘Italiaanse’ pizzeria gerund door een Turkse familie. Daar haal ik de laatste tijd steeds vaker onze pizza’s en calzones en zit ik dan in de witte kunstlederen stoelen met smalle zitting en hoge rugleuning te wachten op mijn bestelling. De pizzamakers zijn goed en snel dus als ik een tijdje op mijn telefoon gekeken heb, is er meestal weinig tijd over voor andere zaken.
De laatste keer keek ik toe hoe een oudere man bij het pizzabakken werd ingewerkt. Hij werd geïnstrueerd welke ingrediënten hij op de door mij bestelde pizza’s moest leggen. Begrijpelijk, want de menukaart van een pizzeria is hogere wiskunde op basis van een beperkt aantal variabelen. Daarna wierp ik een blik op wat je de ‘leestafel’ zou kunnen noemen, een bijzettafeltje waar ogenschijnlijk toevallig en slordig bijeengeraapt, een stuk of drie gedateerde tijdschriften en een stripboek lagen en ook: een exemplaar van de koran.
Even overwoog ik om iedere keer dat ik pizza’s haalde, een klein stuk uit die koran te gaan lezen. Om een moment van overdenking te maken van dit anders zo functionele bezoek. Omdat ik op geen enkel ander moment zou beginnen aan dit heilige boek. En: met de verwachting dat ik hem dan ooit daadwerkelijk uit zou kunnen krijgen.
Maar het bleef bij theorie. Ik wil geen dwangneurose of overspannenheid ontwikkelen door ieder ‘verloren moment’ te vullen met iets nuttigs. Bovendien moet ik bekennen dat van alle boeken die ik bij leven nog lezen kan, degene die religies hebben geïnspireerd, nog lang niet aan de beurt zijn, waarschijnlijk nooit. Of het moest Also sprach Zarathustra zijn.