The Yellow Glasses

Ik trek al meer dan twintig jaar vrijwel iedere week baantjes in het zwembad. Een abonnement had ik in al die jaren nog niet gekocht. Klantenkaarten, lidmaatschappen, kortingsbonnen en abonnementen hebben op mij namelijk het tegenovergestelde effect van hun bedoeling: ik vergeet ze, ik ga niet, ik wil niet meer. De vraag was dan ook of dit zou veranderen na mijn verhuizing, vooral omdat er in onze straat een zwemclubje was, bestaande uit enkele oudere heren, joviale kerels zelfs, bij wie ik zomaar zou kunnen aansluiten – zelfs zonder abonnement. Ik ken ze al jaren, spreek ze regelmatig, ze vormen een deel van mijn thuisgevoel in deze kleine stad. Toch aarzelde ik, gewoontegetrouw.
Oprichter H., onkruidontkenner, bedrijfspsycholoog in ruste, liefhebber van literatuur, klassieke cultuur en sanseveria’s, probeerde me onlangs opnieuw te verleiden om naar het zwembad te komen. Dat was eigenlijk niet meer nodig, want ik ging daar zo nu en dan al heen en was hem zelfs al tegengekomen in het water. ‘Misschien heb ik de volgende keer wel een gele zwembril voor je,’ zei hij er schalks glimlachend bij.
Het informele zwemclubje bestaat naast de mannen uit onze straat ook nog uit enkele andere zwemmers, is een gevarieerd gezelschap dat de naam ‘The Yellow Glasses’ draagt. De leden komen iedere week op een vast tijdstip naar het lokale bad en verspreiden zich over verschillende banen – omdat ze afhankelijk van hun leeftijd, conditie en bijbehorende zwemtechniek op verschillende snelheden zwemmen. Ben je erbij en doe je mee dan krijg je van H. een gele zwembril.
Ik herhaalde tegenover hem dat ik niet zo goed functioneerde in clubjes met vaststaande afspraken. Hij verzekerde me echter dat er geen verplichtingen aan het lidmaatschap verbonden waren. Nou goed, ze deden na afloop weleens een balspel in het water, soms gingen ze na afloop wat drinken in de kantine en een of twee keer per jaar spraken ze buiten het zwembad met elkaar af.
Ik wist genoeg. Dat wilde ik zeker niet, ook al leek The Yellow Glasses met louter vriendelijkheid, openheid en goede bedoelingen aan elkaar gemetseld. Ik zwom liever tussen hen door, misschien zelfs wel iedere week.
Vandaag waren ze er ineens niet op hun vaste tijdstip, ook na een halfuur zag ik nog geen enkele zwemmer met een gele zwembril. Wat was er gaande? Was het afgesproken werk? Hadden ze vandaag hun halfjaarlijkse uitje? Of was er misschien iemand ziek geworden van onze gemeenschappelijke, onzichtbare vijand? Ik bleef The Yellow Glasses zoeken rondom het water en voelde me heel even buitengesloten – uit een club waar ik niet bij wilde horen.