St. Louis Blues

Er zijn allerlei redenen denkbaar om te zwijgen, en vandaag som ik de mijne even op. Op passende muziek, die ik in de kast vind, alsof de duivel ermee speelt: St. Louis Blues, solo pianostukken van Sun Ra.
Ik moet sowieso mijn mond eens houden, rigoureus, een dag of tien, een maand misschien. Silence is sometimes the best answer. Ik zal hier zwijgen wanneer ik met vakantie ga. Dan zal ik nog wel spreken, maar het zal onhoorbaar zijn, voor de buitenwereld. Natuurlijk houd ik niet op te zeggen en te schrijven wat ik denk, maar ik zal het niet laten lezen. Zwijgen zal ik ook om eindelijk die ene geschiedenis aan het papier toe te vertrouwen; ik zal mij de komende maanden afzonderen met het werk aan mijn roman, meer dan u gewend bent wellicht. U merkt het vanzelf.
Maar vandaag is het zwijgen van heel andere aard. Wat ik eigenlijk zou moeten zeggen, wat van vandaag het belangrijkste was om te vertellen, gaat eigenlijk niemand wat aan. Het gaf me de sensatie dat het soms niet de eenzaamheid is die verdrietig maakt, maar verdriet eenzaam, ook al kun je het delen. Ik zwijg er nu maar verder over. En luister naar de waanzin van Sun Ra.