Soundscape

We bedachten achteraf dat we eigenlijk vooral naar de filmvertoningen in het theater van H. gaan om na afloop alleen met z’n tweeën door het stille slaapstadje naar huis te kunnen lopen. Alsof ze het alleen voor ons hadden georganiseerd. Het voelt in ieder geval heel anders aan dan regulier filmhuisbezoek, in de stad en lijkt nog het meest op filmavonden zoals ik me die van vijfentwintig jaar geleden herinner, in een jongerencentra aan de rand van een dorp, of openlucht bioscopen in Italië.
Gisteravond gingen we naar Only lovers left alive van Jim Jarmusch. Lange tijd zag het ernaar uit dat we ook echt de ‘only lovers left alive’ zouden zijn in de zaal met 200 stoelen, maar uiteindelijk schoven er nog acht anderen naar binnen.

Jarmusch had van al zijn hobby’s, favoriete muziek en artistieke voorbeelden een smakelijke, postmoderne puzzel gemaakt, die bepaald geen gewone speelfilm opleverde. De oude meester leeft ondertussen in een geheel eigen universum, waarin vooral de muziek en het geluid een grote rol spelen. Die muziek was dan ook het beste onderdeel van het geheel. De zwart-romantische filmlocaties (desolaat Detroit en labyrintisch Tanger bij nacht) waren sfeervol in beeld gebracht en de literaire, filmische en geschiedkundige verwijzingen dropen van ironie – maar wat wil je ook als je met een vampierenstel te maken hebt dat het eeuwige leven heeft en al die ervaring met zich meetorst. De  dialoog was soms doelbewust theatraal, vaak ook tenenkrommend slecht geacteerd.
Maar wat een geweldig geluid; wat een fantastische muziek! Rond het verschijnen van deze film ging in Nederland veel aandacht naar de Nederlandse luitspeler Van Wissem met zijn zwarte instrument, maar dat is het curieuze deel van het verhaal. Indrukwekkender vond ik de prachtige soundscape van noise die de regisseur zelf op gitaar produceert. De feedback suisde na tijdens onze wandeling naar huis, en vannacht. Eigenlijk ben ik nog steeds verdoofd.