Slotscène

Vanwege wijzingen op het laatste moment in de programmering van sommige televisiezenders, of in de communicatie met onze harddiskdrive, hebben we van menig film al de laatste scène moeten missen. Dat is, na twee uur ondergedompeld te zijn geweest in een verhaal, op z’n zachtst gezegd nogal onbevredigend. Een enkele keer konden we het einde terugvinden op Youtube maar meestal bleef het onbedoeld open. Wat dat met de beleving van verhalen in het algemeen doet, daarover kan ik nog niet generaliseren. Eergisteren, toen we naar het licht ironische drama Beginners keken, bleven we ook weer achter in de zalige onwetendheid van de afloop. Dit keer was ik er gelukkig mee, want ik vreesde het ergste. Hoewel de relationele perikelen tussen de hoofdpersonages me doorgaans gestolen kunnen worden, was ik dit keer blij dat Anna net weer bij Oliver binnen kwam lopen, ook al zoende ze diens hond wel maar hem nog niet. Zouden ze elkaar dan toch krijgen, of beter: zouden ze elkaar houden? Ik wil het niet weten.