Scepsis

Ik beklaag me regelmatig over een gebrek aan zelfreflectie – bij anderen. Daarbij ga ik er vanuit dat ik van mezelf alles wel weet, en wat ik niet lijk te weten iets is dat ik niet wil toegeven, met goede reden natuurlijk. Nachtelijke woorden van S. over mijn schrijverij gaven me deze week stof tot nadenken. Beter gezegd: een inzicht, dat ik de volgende avond in een gesprek met P. als zodanig presenteerde, inclusief bronvermelding. Ondertussen echter was in mij de scepsis beginnen smeulen. Want als iemand iets wezenlijks over mijn wezen zegt, vonkt er in mij een vuurtje aan. Waarom zou wat een ander over je zegt meer waarheid bevatten dan wat je over jezelf zou kunnen zeggen, hoe goed diegene je ook kent, hoezeer diegene je ook liefheeft? Gaat dat al niet uit van een zeker gebrek aan zelfreflectie bij degene die het betreft? Ik ben altijd op mijn hoede voor het feit dat een ander je iets aan kan praten vanuit zijn eigen perspectief, of vanuit een eigen belang. En feiten zijn sowieso moeilijk vast te stellen als het om een ‘zelf’ gaat. Ik wil me niets laten aanpraten door een ander – maar luister er ondertussen goed naar.