Rondom de man in het witte pak

Op de avond van het feest zelf probeerde ik me er al een voorstelling van te maken wat je van de bruid en de bruidegom zou kunnen denken, welk verhaal je van hun leven en liefde zou kunnen maken als buitenstaander, puur op basis van de toespraken die werden gehouden. De anekdotes van de moeder van P. en de vader van M., de hilarische pantomimevoorstelling van de zussen van P. en de heerlijk ongegeneerde, banale powerpointpresentatie van een vriend, leverden een nogal fragmentarisch beeld op, met hier en daar wat feiten.
Een paar dagen geleden kreeg ik zes foto’s toegestuurd die mijn aanwezigheid op die dag samenvatten. In chronologische volgorde: twee foto’s met mijn vrouw en de kinderen op schoot in het stadhuis, als toonbeeld van een harmonieus gezin; daarna aan tafel met de dichters Hans D. en René H., onze vingers in de van drank en dans nevelende lucht geheven; iets later mijn handen boven de toetsen van een schrijfmachine; weer wat later buiten op straat met mijn arm om de frêle schouders van actrice Eva K. en, vijf minuten later, vanwege de lange sluitertijd omgeven door feestelijke slingers lantaarnlicht, weer alleen. Nog altijd in mijn smetteloze klederdracht. Wat was er in de tussenliggende uren allemaal voorgevallen rondom de man in het witte pak?
Misschien komt het omdat schrijvers vaak te lang binnen zitten, en door overconcentratie gaan navelstaren, en lange tenen krijgen. Misschien ontstaan daardoor de literaire rellen, en slaat daardoor soms de fantasie op hol. Misschien wekt een dergelijke fotoreeks in ieders verbeelding wel een vermoeden op. Ga uw gang. Er zit een verhaal in, zo werkt dat nu eenmaal. Alleen de voorkennis van de gefotografeerden maakt nog werkelijkheid van de montage, de literatuur doet de rest. Een schitterende uitvinding.