Je kunt natuurlijk zeggen dat ik overdrijf. Je kunt beweren dat het een niets met het ander te maken heeft. Dat ik er altijd de politiek met de haren bijsleep. Zelfs dat ik een onuitstaanbare, naïeve braverik ben die gelooft in eenmaal gemaakte afspraken. Dat kan allemaal zo zijn en dat zou me dan irriteren. Toch beïnvloedt het me verder niet, alle gedragswetenschappelijke inzichten en aannames ten spijt. Ik blijf bij het rode stoplicht staan en merk op: het gaat de verkeerde kant op met dit land.
Ja, dat is inderdaad wat overdreven. Maar misschien heb ik nu wel even je aandacht. Al was het maar om ons nu samen af te kunnen vragen welke kant het eigenlijk wel opgaat. Heel concreet: waarom vrijwel niemand meer richting aangeeft in het verkeer.