Reis door mijn bovenkamer

Vrijdag stond ik voor het eerst op een perron van het fonkelnieuwe station van mijn geboortedorp. Nou ja ‘station’… de treinhalte bestond eigenlijk uit twee perrons en een kaartjesautomaat – maar dat was meer dan het ooit geweest was, dus: vooruit. Ik was een paar uur op bezoek geweest bij mijn moeder en bedacht me hoe klein de ruimte nog maar is die mijn geboortedorp inneemt in mijn hoofd, terwijl ik er toch de eerste achttien jaar van mijn leven woonde. Op perron 1, in de wind en onder een dreigende lucht, leken mijn herinneringen met de klok mee te zijn weggespoeld. Toch weet ik dat de ruimte in mijn hoofd ook zo groot kan worden als Berlijn – dat daarmee bovendien uitermate geschikt is als geheugenpaleis. En terwijl ik in de trein wegreed uit mijn dorp van herkomst troostte ik me met een reis door mijn bovenkamer, naar die ideale vluchtplaats voor de momenten waarop de mensen en de dorpen mij benauwen.