Reconstructies

Aan excuses om niet te hoeven schrijven is nooit gebrek. Deze week kocht ik nieuwe stoelen, kasten, en een tafel, en toen ik de intense geur van het verpakkingskarton in mijn appartement gewaar werd, dacht ik dat ik geen rust zou hebben tussen de dozen met bouwpakketten en pas na het in elkaar zetten van het meubilair aan de slag zou kunnen. Toen ik uiteindelijk vrijdagmiddag tegen vier uur toch nog aan de schrijftafel schoof, had ik hooguit nog een uur, anderhalf uur de tijd. En toen bleek ik een hoofdstuk kwijt te zijn.
Ik wist zeker dat ik het geschreven had, een jaar, anderhalf jaar geleden misschien, maar ik kon het nergens meer vinden. Ik zocht tussen geprinte hoofdstukken, overige bestanden en in aantekeningenmapjes maar trof er geen enkel spoor meer van. Waarschijnlijk was de tekst verdwenen bij een al te rigoureuze opruim- of knip- en plakactie. Prompt kon ik me er niet meer toe zetten om dan maar aan iets anders te beginnen. Eigenlijk restte me niets anders dan het hoofdstuk te reconstrueren.
Ik sloot mijn ogen en deed een eerste poging – puur in het schimmenspel van mijn gedachten, zonder toetsenbord en scherm. Ik had een winkel beschreven, een gesprek tussen de winkeleigenaar en een klant, dat wist ik nog. Ik herinnerde me ook wat ik ongeveer had willen beschrijven en wat de sfeer van het gesprek was, maar daar bleef het bij. Niets concreets, geen enkele oplossing of vondst van het schrijven destijds was blijven hangen. Ik zou het opnieuw moeten schrijven, waardoor het zeer waarschijnlijk een heel ander hoofdstuk zou worden.
Het deed me denken aan het verhalende opstel dat ik tijdens mijn eindexamen Nederlands schreef. Daar was ik dermate tevreden over dat ik me, eenmaal thuis gekomen, direct aan het opnieuw uitschrijven van het verhaal zette. Toen herinnerde ik me, heet van de naald tenslotte, soms nog hele zinnen letterlijk. Geen enkele wending raakte in de vergetelheid. Helaas is me dat in de afgelopen vierentwintig uur nog niet gelukt.
Soms stel ik me voor dat alles ineens verdwenen is; alle 51 hoofdstukken van mijn nieuwe roman – weg. Het zou natuurlijk een ramp zijn maar het ‘navertellen’ zou vertellen tot een hogere macht kunnen worden – alsof het de reconstructie van een waar gebeurd verhaal betrof. Koortsachtige arbeid voor het geheugen en tegelijkertijd veel eenvoudiger dan het schrijfwerk van de afgelopen drie jaar. Je zou er bijna naar gaan verlangen. Bijna.