Reconstructie van een meisjesleven

In de ‘backyards of Britain’, aan een van de rafelranden van Londen, troffen we het ogenschijnlijk complete interieur van een klein appartement aan, vlakbij een spoorbrug. Kasten, huisraad, kleding en zelfs een complete auto – het lag er langere tijd en was allemaal vies en nat geworden. Achter de wagen vonden we een stapel foto’s en een agenda, en we besloten ze mee te nemen. Voor een reconstructie.

We legden de foto’s te drogen op een krant, en spreidden ze daarna uit op de tafel. Het waren foto’s van een jong meisje uit een ogenschijnlijk well off milieu; een meisje dat gek aan het doen was met vriendinnen, op feestjes en tijdens het winkelen in de stad. Foto’s ook van toen ze nog kleiner was, en dromerig, nietsvermoedend – of misschien toch, en daarom. De foto’s toonden flarden van het leven van een fragiel, bijna etherisch meisje, ergens tussen de twaalf en zestien jaar oud. In haar agenda stond geen naam, wel dat haar moeder en zijzelf een week na elkaar, in december jarig waren, en dat ze in 2006 haar dertiende verjaardag had. Ze zou dus negentien zijn – als ze nog in leven was.

Ons voyeurisme ging vooralsnog niet verder dan vermoeden op basis van wat we hadden aangetroffen, en het meeste wil ik vooralsnog geheim houden. Maar: wat zou je doen als je daadwerkelijk, als een privédetective (overigens geen beschermd beroep) aan de slag zou gaan? In ieder geval de vier mensen bellen van wie achterin de agenda de telefoonnummers stonden genoteerd. De school proberen te vinden waarvoor ze, in uniform, op het gras zat. De plek proberen te vinden waar ze een optreden van een breakdancegroep zag, de pubs of clubs zoeken die in de agenda genoemd werden, de groene Volkswagen proberen te koppelen aan haar bestaan.
Dan zou je misschien een verhaal kunnen schrijven over dit meisje, dat mogelijk afstand had gedaan van de dingen waar ze niet langer gehecht aan was, al leek dat, gezien de omstandigheden op de vindplaats, onwaarschijnlijk. Misschien was ze ten onder gegaan, in de mist, aan de duistere kant, ten onder aan de stad die ook een monster kan zijn. Misschien heette ze Linda, misschien Mimi – of iets waarvan dat een liefkozende afkorting is. We zullen het niet weten.
Zolang we geen betere reden hebben dan onze nieuwsgierigheid, zullen we geen werk maken van dit meisje. Maar dat komt vast nog een keer.