Provinciale kosmopoliet

Ik verzin het zelf, maar dat lijk ik snel te vergeten, zodat in mij soms het dwingende gevoel ontstaat dat ik naar bepaalde bestemmingen afreizen moet. Er zit een zekere noodlottigheid in. En ook al is er geen haast bij; vroeg of laat zal ik gaan, niet meer omdat ik het wil, maar omdat het noodzakelijk lijkt, iets dat ik nog moet doen (‘voor ik doodga’ wilde ik daaraan toevoegen, maar dat is dramatischer dan ik het bedoel). De laatste weken is het vooral Parijs waar ik voor mijn gevoel naar toe moet – of ‘dien te gaan’ als ik het minder dwangmatig wil zeggen. Ik wil nog niet vertellen waarom, en de komende maanden ga ik er vast nog niet heen. U merkt het vanzelf wel.
Geen bijster originele bestemming, Parijs. Ik weet het, maar dat interesseert me vrij weinig. Berlijn, Londen, Parijs – het zijn bestemmingen voor razende reporters van een eeuw geleden. Maar daar heb ik geen last van. Ik ben een provinciale kosmopoliet.