Postume jaloezie

Bestaat er zoiets als postume jaloezie? Kun je kwaad worden op een ander om wat die in zijn liefdesleven voor jouw aanwezigheid heeft uitgespookt? Omdat het beter was, omdat het nog geheim want niet volkomen verteld is misschien? Het lijkt onzinnig, want dergelijke geschiedenissen zouden juist aantrekkelijk moeten zijn omdat ze geschiedenis zijn, om Oscar Wilde te parafraseren, voorbije tijd. Toch kunnen ze soms tot een kortstondige verwijdering leiden, voor de duur van een glas wijn, of iets langer. Niet alles dat voorbij is, doet er tenslotte niet meer toe. En als je een verleden hebt, zijn er altijd deuken, krassen, beschadigingen die zichtbaar en merkbaar zijn in het heden. Het wordt pas problematisch als ze je gaan hinderen in het hier en nu, of als er sprake is van nostalgie, van terugverlangen dat verlangen wordt, hoe onzinnig en onmogelijk ook. Dan komt het verleden levend terug in het heden, al is het all in the mind. Aan het begin.
Maandag bood de gelegenheid voor een experiment. De eerste liefde van S. kwam bij ons eten. En hoewel ik best jaloers ben aangelegd als het S. aangaat, zijn aanwezigheid hinderde me totaal niet, maakte me eigenlijk juist meer nieuwsgierig naar haar verleden. Maar de tijd was weer eens te kort, en we spraken over alle gevaarlijke gekken om ons heen, behalve over onszelf. En niemand stelde een vraag.