Twee opeenvolgende zondagen waren we aanwezig bij de presentatie van het werk van anderen. Gisteren ging het om een videoclip. Een gezellig, kleinschalig evenement voor vrienden, kennissen, ouders en kinderen in een klein Utrechts café. Het betrof de eerste vertoning van Dedicate van Alan Lauris, een video die volledig was opgebouwd uit tekeningen van Arianne Notenboom. Zij beheerst de kunst van de ‘handlettering’ als geen ander en dat zagen we gisteren in extremis bevestigd. De video bestond uit zo’n 720 foto’s – foto’s van maanden krijtwerk op een geleend schoolbord. Wat een werk… schitterend gedaan.
De bijeenkomst gisteren was net als de muziek eigenlijk vooral erg schattig: op een projectiescherm dat wankel op een getimmerd houten podium stond; in de aanwezigheid van onbeheerste kinderen die gillend en smijtend met knuffels de praatjes onderbraken; eigenlijk een mini-reünie van oude bekenden, op smaak gebracht met door de makers zelf gemaakte hapjes. De presentatie an sich was na tien minuten alweer voorbij (twee keer de video kijken).
Pas naderhand, omdat de makers zo aardig waren ons allemaal een cd mee te geven, ontdekte ik het merkwaardige karakter van de muziek van Alan Lauris. Hij is volgens zijn website ook ‘urban planner’ en maakt ook ‘urban planning’ muziek. Op zijn best kun je zijn teksten en composities misschien ‘idiosyncratisch’ noemen. Je zou ook kunnen zeggen dat het een bedenkelijke mix van retromuziek, platte homodisco, voorgeprogrammeerde synthesizerklanken, havo vier-teksten en slecht opgenomen zang is. Denk: Pet Shop Boys, Moby of Röyksopp – maar dan uit een warmgestookte garagebox in Utrecht Overvecht. Enfin. Misschien moet ik niet zo ondankbaar doen, want gezellig was het gisteren wel.
Laat dit dan vooral een reclameblokje voor de handvaardigheid van Arianne zijn.
