Onthouding

Zes weken zijn er verstreken sinds ik de eerste versie van mijn manuscript instuurde. Zes weken zonder het boek waaraan ik de afgelopen drie jaar gewerkt heb. Zes weken waarin ik vooral een lezer was, geen schrijver. Ik ging het zelf lezen, en nam er afstand van tot aan het gesprek met mijn redacteur. Het voelde aan als een merkwaardige vorm van onthouding, maar het had zin. Vanochtend kon mijn redacteur me dan ook zonder weerstand wijzen op de mankementen en clichés in de tekst, en op de keuzes die ik nog moet maken voordat de roman het beoogde effect sorteert. Ik begreep wat me te doen staat, en vanaf morgen kruip ik achter de herschrijftafel. Daardoor zal ik waarschijnlijk wat minder polaroids nemen, de komende maanden. Er moet namelijk gebikkeld en gebeuld gaan worden, er zullen spaanders vallen. Het is oorlog. Of, liever gezegd: vandaag kwam er een einde aan de onthouding. Ik verheug me op een lange, spannende vrijpartij.
Ik moet alleen nog bedenken waar te beginnen.