Ik zou het bijna vergeten. Vorige maand was ik in Culemborg bij de presentatie van Ongezien, een prachtig boek met 200 pagina’s vol werk van de veelzijdige beeldend kunstenaar Rop Philippi. Voor Ongezien vroeg hij zes auteurs over zijn werk te schrijven. En dat deden ze, in een wonderlijk mooie eensluidendheid. Ik schreef ‘Het gegeven moment’:
Het gegeven moment
Hij nodigde ons uit om na te denken bij wat hij doet. Eerst liepen we door zijn huis, dat hij verbouwd had op de zichtlijnen, naar het licht. We gingen door zijn diepe tuin, passeerden een waslijn waaraan zijn witte overhemd in de ondergaande zon te drogen hing. Daarna gaf hij ons te eten en te drinken en in het maanlicht, over lege straten en door de kraakheldere, vrieskoude avond, nam hij ons mee naar zijn atelier in de oude toren. Daar liet hij ons zijn werk zien en eens te meer werd duidelijk dat zijn handen bijna alles konden maken.
Maar iets afmaken, dat is de kunst. Net als een leven vol werken samenvatten terwijl je nog leeft. Wanneer is het goed, wanneer is het klaar? Het verzamelen was het alleenrecht van de archivaris, ons vroeg hij om een verhaal. Dus maakte ik aantekeningen.
Wil je het hele verhaal lezen, of meer weten over dit boek? Ga dan naar de website van Rop Philippi.