Nu even niets en niemand

Zo, en nu even niets en niemand. Dat is de bedoeling voor vandaag. Tenslotte is iedere ontmoeting een Ontmoeting voor mij, iedere plek een Plek, en middenin weken vol Ontmoetingen en vele verschillende Plekken, heb ik deze dag hard nodig. Een rustdag zonder iets, zonder iemand – wie het dan ook is. Werkelijke rust betekent voor mij blijkbaar: thuis zijn, alleen zijn, lezen en schrijven.
Vanochtend werd ik wakker met vragen: welke dag is het vandaag? Waar ben ik, waar ga ik morgen naar toe? Wie ga ik zien? De antwoorden waren eenvoudig en kon ik nog geven voordat ik opstond: wat doet het er toe, geen idee, nergens, onbekend, niets, niemand. Dus.

In die zondagse staat van zijn, las ik – vanzelfsprekend zou ik haast zeggen – een column van Remco Campert, die nog preciezer beschrijft wat de ambitie van vandaag is: ‘Inderdaad, ik zit gewoon te niksen en zou dat het liefst voor de rest van mijn leven doen, al dreigt dan het gevaar dat het ‘niksen’ ontaardt in een vorm van werken. (…) Volgens Stilinovic kan kunst niet bestaan in het Westen, omdat westerse kunstenaars niet lui zijn. Ze zijn geen kunstenaars maar producenten, de hele tijd bezig met onbelangrijke dingen als productie, zelfpromotie, het galeriesysteem, het museale systeem, het competitiesysteem. “Dat alles weerhoudt ze van luiheid en dus van kunst.” (…) Door luiheid overmand beëindig ik dit stukje, een stapje verder op de lange weg naar kunst.’ [‘Niksen’, Remco Campert in de Volkskrant, 26 juni 2010].
Zo is het. Heerlijk.