Nr. 1000

Dit is mijn duizendste Polaroid van de dag. Is dat een reden om feest te vieren? Ik weet het niet. In ieder geval heb ik relatief lang nagedacht over een passend onderwerp voor dit bericht. Ik kon over het begin schrijven, in 2008, iets meer dan vier jaar geleden nu. Ik kon terugkijken op de aanleiding, de oorsprong, op hoogte- en dieptepunten. Ik kon voor de Polaroids goede voornemens maken of naar analogie van vriend JWL anderen uitnodigen om een bericht aan mij terug te schrijven. Ik kon ook iets over het getal 1000 zeggen – eh, ja, zou ik dat echt kunnen? Een getal betekent op zichzelf niets.
Ik had ook, hier en nu, kunnen ophouden; alle duizend Polaroids kunnen bundelen, afdrukken en in de kast zetten, en mezelf weer kunnen terugtrekken in de anonimiteit na deze laatste blijk van egocentrisme.
Maar ik ga door, zal hooguit stoppen met tellen. Ik ga verder met dit bijna dagelijkse bewijs van mijn bestaan – omdat ik niet anders wil, niet anders kan, mezelf anders ook niet ken.

Woensdag vertelde ik aan de kinderen dat ik twintig jaar geleden iedere dag in mijn dagboek beschreef. Soms schreef ik een hele dag, omdat ik met de beschrijvingen drie weken achterliep en vond dat echt iedere dag beschreven moest worden. De kleine F. maakte van die dagen meteen een treffende karikatuur. Want hoe moest je de schrijfdagen dan weer beschrijven in je dagboek? ‘Ik schrijf ik schrijf ik schrijf ik schrijf…’. Inderdaad.