Misantropisch

Aan de vooravond van de vakantie, trek ik mij meer en meer terug in een zeker isolement. Het is schitterend weer en iedereen is op straat nu ik dit schrijf, maar ik zit in de achtertuin. Ik heb genoeg van de feesten en partijen. Ik kan niet meer tegen de afscheidsactiviteiten, borrels en andere rituele samenkomsten met ieder ander dan mijn eigen kleine kring. En iedereen die het leven ook maar enigszins ingewikkeld maakt, is op dit moment niet veilig in mijn buurt. Ik ben cynischer dan anders, ik zeg je, ook ongevraagd de waarheid, ook als je hem niet wilt horen. Soms leef ik mij uit in zuivere dwarsigheid en verzet. Het zal de vermoeidheid wel zijn.
Ik benut ook wel achteruitgangen, rijd blokjes om als ik ook maar het minste of geringste obstakel zie, vermijd sommige confrontaties maar vast. Ik maak geen afspraken meer en het antwoord op uitnodigingen is dus ‘nee’, mocht je toevallig het idee krijgen.
Ik neem alleen nog aan samenkomsten deel waarin ik een volstrekt passieve rol kan vervullen en niemand ook maar iets van mij verwacht, bijvoorbeeld als ik deel kan uitmaken van een anonieme massa, zoals afgelopen maandag bij de fantastische operavoorstelling Das Rheingold, met honderden toeschouwers in het ruim van een binnenvaartschip.
Ik krijg, kortom, een hekel aan mensen, zo aan het einde van het jaar. Wat lonkt, is het vertrek naar een plek waar niemand mij kent. Een Hinterhof, de bossen en meren in het noorden van Europa. Weg van hier. Maar voorlopig ben ik er nog, in mijn lokale, misantropische bui.