Maan en de bestseller

Sommige boekpresentaties lijken anders dan andere, maar zijn het in wezen niet. De auteur heeft hoge verwachtingen van zijn nieuwe boek. Het voorstellen van het eerste exemplaar aan een gezelschap van genodigden is meer of minder spectaculair, over de hoofden van vrienden en bekenden heen, terwijl de aanwezigen vooral het boek willen, en aan de drank.
Zondag waren we bij de doopceremonie van Ik ben Maan van de gelijknamige schrijfster, dat sinds gisteren in de winkels verkrijgbaar is. 17 vrouwen, pardon: 16 vrouwen en een man (de uitgever) lazen de eerste zinnen van de 17 hoofdstukken voor, die allemaal beginnen met ‘Ik ben…’ en over Maan gaan. De presentatie was de lancering van wat een fenomeen moet worden: Maan. En: een bestseller.
Blijkens het slothoofdstuk (‘Ik ben een bestseller’) en de woorden van de uitgever zondag, is dat het doel. Merkwaardig eigenlijk. Ik snap heel goed dat je veel boeken wilt verkopen, al was het maar vanwege het geld waarmee je materie en vrijheid kunt kopen. Maar een boek uitbrengen met deze intentie lijkt me een contra-indicatie voor een selffulfilling prophecy. En op de vergrotende trap goed-beter-best wordt het ook lastig; het inhalen van de bestseller (de Bijbel) is onmogelijk, tenzij Maan vanaf nu op iedere hotelkamer ter wereld belandt.
De uitgever ontvouwde bij de presentatie zijn strategie om het doel dat alle middelen heiligt, te bereiken: de aanwezige toekomstige lezers moesten een exemplaar van het boek kopen, gaan en zich vermenigvuldigen door naar hun steden en dorpen van herkomst af te reizen en aldaar de lokale boekhandelaar vragen ook een exemplaar te bestellen. Ze zouden het boek niet snel herkennen, want het had in geen enkele uitgeversaanbieding gestaan. Ze zouden verwonderd zijn, nieuwsgierig worden en massaal gaan inkopen.
Ik zag mezelf al binnenlopen bij de enige, en zeer christelijke boekhandel in mijn oude dorp. Het bestellen van literatuur, en al helemaal een shockerend bedoelde roman, waarin Maans borsten, pedofobie, gerontofilie en relatief ongebruikelijke seksuele uitspattingen het onderwerp waren, leek mij daar een wat lastig te nemen horde. Ik herinnerde me nog levendig de discussie die ik met de winkelier had over het al dan niet gebundeld mogen aanbieden van de rouwkaarten die ik bij me had. Zijn idee daarover was onwrikbaar, ondanks het advies van de begrafenisondernemer. Welkom en gecondoleerd.
Gelukkig is er meer in de wereld dan dorp aan de rivier H. De Wereldbibliotheek bijvoorbeeld, en het lezen van boeken – hoewel dat bij al dit streven een beetje ondergesneeuwd raakte. De uitgever veronderstelde bij de presentatie wel dat het boek van Maan misschien te goed geschreven was om een bestseller te kunnen worden. We raise our hats to the strange phenomena…