Lijnen

S. moest experimenteren met lijnen, op de academie. Toen ze haar werk van die dag liet zien, herinnerde ik me dat we in januari 2010 onderweg waren naar Oostende, en de Gentse spoorwijk Moscou passeerden in de trein. Vlak voor het station zei ik dat we om moesten kijken, omdat we op het zwarte huisje langs het spoor krijtlijnen stonden, daar aangebracht door kunstenaar Bart Lodewijks. Daarover had ik vlak van tevoren gelezen in de krant. Ze herinnerde het zich niet. Misschien wel omdat het niet waar was, en mijn geheugen me bedroog. Omdat ik pas een halfjaar later omkeek op die plek.
Op zoek naar het artikel over zijn project, dook ik mijn archief in, waarvan ik hoopte dat het nog altijd onverbiddelijk compleet was, completer dan mijn geheugen. Ik heb er systeem in aangebracht, beter gezegd; op basis van vooruitschrijdend inzicht heb ik er verschillende systemen in aangebracht, die naast elkaar zijn blijven bestaan. Onlangs had S. junior, die zich even moest vermaken toen ik een koffer inpakte, ook de inhoud van het postbakje nog gecategoriseerd waarin ik krantenknipsels, websitewachtwoorden, flyers, visitekaartjes en andere souvenirs van een mindful leven in flikker. Lag het daar misschien in, omdat het een ‘bestemming’ of een ‘mogelijke tripje’ betrof? Neen, helaas. Ik trof het ook niet in de schoenendoos met uitgeknipte krantenartikelen sinds 1986 aan. Het was de archiefmap over mijn verblijven in Antwerpen, enkele jaren geleden, die de oplossing bood.
Zo konden we opnieuw over onze schouder kijken. Gelukkig maar, want van het project van Lodewijks zal er nu waarschijnlijk weinig tot niets meer te zien zijn. En bovendien was Moscou (Gent) niet verloren als bestemming – omdat er geen doelen hoeven te zijn, als er lijn in zit.