Gegeven door omstandigheden, spraken we vorige week nogal eens over netwerken. Dat het geen kunstje is dat je doet, dat het zich niet laat vastleggen in regels en afspraken, dat formaliseren misschien juist geen kenmerk van professionaliteit is. Een artikel uit de krant van vrijdag bood, met dit in gedachten, zomaar een vrij complete handleiding aan. In de Volkskrant verscheen een interview met Ernst Veen, directeur van de Hermitage Amsterdam, die binnenkort met pensioen gaat (‘De grote verleider’, door Harmen Bockma en Rutger Ponzen). Veen – met excuses voor zijn wat versleten taalgebruik – zegt daarin onder andere dit:
‘Alles is mensenwerk. Verdiep je in mensen en krijg de mensen mee. Als ik enthousiast ben, is het zichtbaar. En dat noemen ze, ik zeg het met bescheidenheid, passie. Maar het leven is ook strategie. Het klinkt wat koud, maar het is nadenken over hoe je iemand benadert, hoe je iemand meekrijgt, hoe je iemand kunt vasthouden. Ik ben er eerlijk in: ik hou erg van pianomuziek, ik ga naar de serie Meesterpianisten in het Concertgebouw, en ik weet dat ik daar mensen ontmoet die uiteindelijk sponsor worden. Omdat we iets gemeenschappelijk hebben.
Ik weet hoe ik bij mensen binnen moet komen. Als ik naar bedrijf X ga, dan verdiep ik me daarin, dan lees ik het Financieele Dagblad nog net iets beter. En als je het partnerschap eenmaal binnen hebt, moet je in goede maar ook in slechte tijden af en toe van je laten horen. Met een telefoontje, een sms’je. Dat is maintenance van je relatie, het onderhoud. Dat moet je ten aanzien van je eigen vrouw doen, maar ook met degene die je nodig hebt. Men vertrouwt mij snel. Dat moet je ook waarmaken.’
Voor iedereen die het nog niet wist. En tevens: ziehier het nut van krant lezen. Maar zijn vrouw zou ik niet willen zijn. Ook al omdat ik een man ben, maar dat terzijde.
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.