Japanse roman 1

Bijna had ik mezelf net zo belachelijk gemaakt als de mensen die ‘la-la-la-la’ een liedje gaan zingen in de cd-winkel, in de hoop dat de verkoper daaruit de artiest en het album kan opmaken. Bijna stond ik in de boekhandel met de vraag: ‘Ik ben op zoek naar een Japanse roman die recent verschenen is. Ik weet de titel en auteur niet meer, alleen dat hij over een vader en een zoon gaat.’ Ik besloot internet te gebruiken, met dezelfde onduidelijke vraag. De recensie die ik erover gelezen had, was onvindbaar; de websites van de grote uitgeverijen boden geen uitkomst en op websites over Japanse literatuur vond ik ook niet direct wat ik zocht. Doordat het zoeken langer duurde, leek het steeds belangrijker te worden in de zoektocht te slagen. Toen ik googlede op ‘subtiele Japanse roman’ vond ik hem uiteindelijk. De roman bleek nota bene bij mijn eigen uitgeverij verschenen te zijn.

Ik was al eerder in de boekhandel geweest en had, in mijn onbekendheid met auteur en titel, ook nog naar het verkeerde omslagbeeld gezocht. Nu ik beschikte over alle noodzakelijke gegevens én een zeer helder beeld had van hoe het boek eruit zag, herkende ik het direct tussen alle andere. Vanzelfsprekend misschien, want het omslag bleek een ontwerp te zijn van Herman van Bostelen, die daarin ondertussen een grote geworden is.
Ik kocht het (Bij jou zijn van Takuji Ichikawa) en ook Manazuru van Hiromi Kawakami – dat ik vervolgens als eerste begon te lezen. Want het ging eigenlijk niet om dat ene boek. Het ging om het lezen van een Japanse roman. Het was hoog tijd. Als afwisseling, nee sterker; om mijn leeservaring van de afgelopen tijd te zuiveren.

(Wordt vervolgd.)