Vanzelfsprekendheden bestaan niet. Maar omdat ‘Studio Vrijdag’ klonk als een naam die er altijd geweest was, dacht ik er pas na een paar maanden aan te vragen waar hij eigenlijk vandaan kwam. Het antwoord was even prozaïsch als poëtisch: ‘Twintig jaar geleden werkten we nog in loondienst en waren we alleen op vrijdag Vrijdag. Na een half jaar werd het iedere dag vrijdag. Dat vieren we dagelijks.’
Vrijdag, de laatste dag voor het weekend. Casual Friday, de dag waarop sommigen zich, eindelijk bevrijd van knellende beroepskleding, ontspannener naar hun werk begeven. De dag waarop veel deeltijdwerkers vrij zijn en jouw concentratie, als je wel aan het werk bent, dus niet komen verstoren. Op vrijdag bevrijdde Robinson Crusoë een man uit handen van menseneters en hij noemde zijn enige vriend op dat verlaten eiland naar die ene dag. O ja, en wat te denken van Friija, Freya en Venus, de naamgevers, de drie gedaantes waarin de godin van de liefde, de vruchtbaarheid en de wellust zich in verschillende tijden en plaatsen hulde? Dat is mythologie en Wikipedia, niet de werkelijkheid van deze dag.
Vrijdag is al jaren mijn favoriete dag van de week. Het is de dag waarop ik kan doen wat ik het liefste doe: werken, maar dan voor mezelf. Iedere vrijdag Goede Vrijdag dus. Vorige week was ik bovendien jarig, en Studio Vrijdag was jaloers. Maar dat was natuurlijk volkomen onterecht: iedere dag vrijdag, dat is pas een reden om feest te vieren.