Horen, zien en zwijgen

Er zit een vertraging van twee dagen op mijn bloggedachten. Misschien zelfs wel drie. Zaterdagavond was ik met L. naar het filmhuis om Three Monkey’s te zien, de laatste film van de Turkse regisseur Ceylan, ook bekend van Uzak (Distant) en Iklimler (Climates). Ik wil er nu graag over schrijven, terwijl ik zondag en vandaag vanalles gedaan, gezien en gehoord heb dat ook de moeite van het vertellen waard is. Tegelijkertijd weet ik niet meer wat ik over Three Monkey’s wilde zeggen, behalve dat het een aanrader is – als je tenminste bestand bent tegen een stevige dosis Turkse melancholie en fatalisme in een troosteloos vervallen Istanbul, hijgend onder verstikkende hitte of met het gewicht van dreigende wolkenluchten op haar ziel. De drie aapjes uit de titel verwijzen naar het trio Horen, Zien en Zwijgen, misschien komt het daardoor dat er in mijn korte termijn geheugen weer een zwart vlekje dof opkomt. Misschien wilde ik wel vertellen dat ik de hele film wachtte tot bovenstaand shot in beeld zou komen, een ‘foto’ die me op het idee had gebracht met L. naar die film toe te gaan, een beeld dat de hele film eigenlijk samenvat. Heb ik even niet opgelet? Heb ik het me ingebeeld? Het beeld zat er niet in…