Het verzet

Het sluimerde, smeulde, het gistte, het borrelde onheilspellend onder de grond. En woensdag kwam het boven, onmiskenbaar. Metaforen schieten hiervoor bijna tekort. Nederland wordt definitief overspoeld door een vloedgolf van kortzichtigheid en eigenbelang. De kogels komen nu van rechts.

Je zou kunnen denken dat het niets bijzonders is, dat het over vier jaar weer verdwijnt. Ogenschijnlijk zijn er woensdag gewoon verkiezingen geweest, en in de politieke arena zijn er nu eenmaal verliezers en winnaars. Maar voor het eerst werd ik door een gevoel van machteloosheid overvallen, juist omdat ik maar één stem kon uitbrengen.Toen de uitslag bekend was, werd ik kwaad, omdat we nu gaan leven onder de bezettingsmacht van het gesundes Volksempfinden, de ongezonde geest in het ongezonde lichaam.
Ik wil dan ook een tegenbeweging gaan starten, een campagne organiseren met practical jokes, met harde grappen, met pesterige rotgeintjes desnoods. Met humor de humorloosheid te lijf gaan. Met intelligentie de domheid. Met emotie… de argumenten. Want uiteindelijk, dat moet ik toegeven, gaat het niet om de ratio in de politiek; het draait om het streven in een bepaalde richting, om onderhuidse bewegingen, om de tektonische dynamiek van het gevoel. Niemand gaat de 657 pagina’s aan partijprogramma’s doorlezen en er dan een vergelijking van maken om tot een weloverwogen besluit te komen. Ik ook niet. Maar nu kiezen de studenten voor het behoud van de studiefinanciering; de man met een Thaise vrouw kiest voor een ruimhartige integratiepolitiek en de metselaar die zijn baan kwijt is, kiest voor de partij die de Polen het land wil uitzetten – ook al heeft zijn voormalige werkgever die juist in dienst genomen omdat hij als ondernemende Nederlander zich ‘in wil zetten voor het economisch herstel van het land’.
De volksvertegenwoordiging is een metafoor voor ons bestaan: we kunnen streven in onze tijd van leven, maar uiteindelijk wacht het noodlot. En het noodlot, dat zijn de anderen. Het democratische lot van deze week heeft veel meer gevolgen dan we nu kunnen overzien, daarvan ben ik overtuigd. Ik begrijp nu steeds meer van de weldenkende Italianen die nog steeds niet begrijpen hoe ze in de nachtmerrie van de Berlusconi show terecht zijn gekomen, of, even zo goed, van de Venezolanen die hoofdschuddend moeten toezien hoe Chavez (die zijn bijnaam El loco koestert) nog maar steeds aan de macht blijft.
Ook wij gaan iets dergelijks meemaken. We gaan een hele slechte film zien, waarvan meer dan de helft van de Nederlanders schijnbaar wil dat we hem bekijken, en hij gaat jaren duren. Ons rest niets anders meer dan het verzet in te gaan.