Het onmogelijke project

Vandaag was het dan zover: in een galerie op Broadway, New York kondigde Impossible Projects aan dat de deadline gehaald is. In de voormalige Polaroidfabriek in Enschede is twee jaar hard gewerkt aan de ontwikkeling van een nieuwe samenstelling van chemische stoffen die hetzelfde kan bewerkstelligen als de oorspronkelijke mix voor het tot stand brengen van polaroidfoto’s. Ik schreef er al eerder over. Het nieuw ontwikkelde materiaal wordt aangeboden in cassettes die passen in de oude polaroidcamera’s en levert dezelfde vorm en kwaliteit foto’s op. Mediahype of niet, de poloraid was vandaag weer in het nieuws. Polaroid is not dead – yet.
Ze worden in Enschede geproduceerd – door 13 mensen, in fabriekshallen die destijds voor honderden medewerkers waren bedoeld. De huidige werknemers zijn elkaar daarom wel eens kwijt.

In een radioreportage van de VPRO vertelde één van initiatiefnemers, André Bosman, dat hij op het evenement waarmee destijds de fabriek gesloten werd, zijn huidige zakenpartner tegenkwam, die van zins was een doorstart met het product te maken. Eigenlijk had hij hem er van de Amerikaanse eigenaar van de fabriek juist van moeten overtuigen dat het geen zin had, maar in hun gesprek raakte ook Bosman toch begeesterd van precies dat idee. Er werden investeerders gevonden, de fabriekshallen werden gehuurd, en ze gingen op zoek naar de nieuwe chemische cocktail die het polaroidrecept moest vervangen. Vandaag konden zij het eindresultaat dan presenteren. En vanaf vandaag kan er dus weer onbezorgd worden afgedrukt met de klassieke direct klaar camera.
Natuurlijk worden de films niet meer gemaakt met de pretentie voor een groot publiek te zijn. De nieuwe doelgroep is de verzameling creatieven in alle grote steden van de wereld die geloven in de onverwachte mogelijkheden van de direct klaar camera. In ieder land is dat een kleine groep, maar allemaal samen vormen zij naar verluidt een interessante markt. Het bedrijfsplan lijkt te kloppen en levensvatbaar te zijn. Ik help het ze hopen, want ook ik geloof in de schoonheid van de direct klaar foto, dat spreekt wellicht voor zich.
Toch zag ik vandaag eigenlijk alleen de enorme, bijna lege fabriekshallen voor mijn geestesoog, waar koortsachtig aan de verwezenlijking van een onmogelijk project wordt gewerkt. Net zolang tot het mogelijk blijkt te zijn.