Ik heb al heel lang het gevoel dat er een belangrijk woordenboek ontbreekt. Een woordenboek dat de vergeetachtigen bijstaat, de vergeetachtige samenleving ook, en de schrijvers op zoek naar het juiste woord. Een woordenboek dat verschijnselen in leven houdt omdat het er woorden aan kan geven. Maar ook: een woordenboek dat je, enigszins dubbelop, een ‘betekenissenwoordenboek’ zou kunnen noemen. Omdat het niet alfabetisch, op woorden als lemma’s geordend is maar op de omschrijvingen van die woorden, die juist eindigen bij het woord dat bij de omschrijving hoort.
Als je er langer over nadenkt, lijkt het bestaan van een dergelijk woordenboek enigszins onwaarschijnlijk.
En dan is er nog dat andere woordenboek of misschien wel hetzelfde, maar dan in een andere dimensie, 3D als het ware. Het boek dat een plek geeft aan alle unieke woorden die er in uiteenlopende talen te vinden zijn voor hele specifieke fenomenen, verschijnselen of gevoelens. De woorden voor soorten sneeuw, hooi of modder; voor de speciale liefde van de moeder voor haar kind; voor de mensen die je als het ware opsluiten door maar tegen je aan te blijven praten; voor de stilte tussen twee muzieknoten of voor het geluid van de wind in de pijnbomen. De woorden die in andere talen niet bestaan en daarom soms letterlijk geleend worden. Een leenwoordenboek.
Met de huidige stand van de digitale techniek en de rijkdom van de lexicografische databestanden moet dit woordenboek toch te produceren zijn?
Met de woorden uit dit boek kunnen we dan eindelijk alles bewaren, benoemen, kennen. Ik deel deze oude droom van Ludwig Wittgenstein. Sterker nog: ik geloof erin, wil dit boek tijdens mijn leven nog kunnen lezen. Hierbij mijn bestelling.