Het einde van Edgar Hoover

De straat waardoor ik drie dagen per week naar huis fiets, is een zogenaamde ‘gezellige winkelstraat’. In die hoedanigheid bezie ik hem zelden, omdat ik doorgaans moe, gehaast of hongerig ben als ik er doorheen kom. Bovendien ben ik te fiets, en ligt mijn tempo te hoog om op meer dan het verkeer te letten. Gisteren echter ging ik er lunchen en liep ik er in wandeltempo doorheen. Toen viel het me op hoeveel er in korte tijd kan veranderen in het landschap van het trend- en crisisgevoelige land van de middenstand. Waar eerst even een design-fietsenzaak zat, houdt een design-vishandel het nu al veel langer vol. Waar decennialang een bank zat, is een kliniek voor ‘pijnloze haarverwijdering’ gevestigd, iets waarop mijn fantasie nog maar geen grip krijgt. Op de plek van een klein restaurantje waar je sinds enige tijd rauwe, of half rauwe gerechten kon eten die maximaal tot 46 graden waren verwarmd, komt binnenkort alweer iets anders. Het op schoolbordverf geschreven menu is er nog maar nauwelijks uitgeveegd. Verderop is een exclusieve wijnenwinkel gevestigd, in de stijl van de wijncafés die plotseling overal in de stad opduiken. De enige winkelruimte waarvoor ik stil bleef staan, was die van videotheek Edgar Hoover. Door de bestofte ruit zag ik niet meer dan een volledig gestripte, lege witte doos. ‘Bij Edgar Hoover kunt u vooral niet meer terecht voor het huren en kopen van films van diverse pluimage…’ zegt de website.
Met Edgar Hoover (voorheen cultvideotheek Godzilla) lijkt een tijdperk te zijn geëindigd. Huren en kopen van films bij gelijkgestemde liefhebbers doen we nu schijnbaar echt niet meer. De dvd verdwijnt. Ineens bestaan ook ‘de jongens van de videotheek’ niet meer, al waren ze soms de veertig al voorbij, allang geen jongens meer. Aankondigingen heb ik er niet van gezien; misschien had ik daarvoor, inderdaad, meer films moeten huren. Of heb ik soms even niet goed opgelet?
Ik beschouw dit als een waarschuwing.