Groen

We waren naar Delft gegaan, onder andere om dit te zien:

Het is een schilderij van Rob Knijn en hangt sinds zaterdag op een groepstentoonstelling in kunstencentrum Kadmium. Ik ben bevriend met Rob, maar ik zie zijn werk zelden. Ondertussen misschien wel vijftien jaar geleden, ging ik naar een expositie van Rob in Tilburg. In die ruimte leek zojuist een tentoonstelling opgeruimd in plaats van ingericht. De wanden waren leeg, de ruimte was volkomen wit, op enkele restanten tape na, waarmee de werken bevestigd waren geweest. Even heerste er verwarring onder de bezoekers. Waren we een week te vroeg gekomen, was de reis naar het zuiden een vergissing? Bij nadere bestudering echter bleek alles wat er nog op de muren te zien was, inclusief de resten plakband, door Rob geschilderd te zijn. De gehele ruimte was zijn werk geworden – niet de beperkte rechthoeken waarin schilderijen traditioneel hangen.
Rob houdt zich als een ‘participerende observator’ met de kern van het schilderen bezig: de invloed van een doek op de ruimte; de kracht van een vaak minimale compositie; en de magie van de verf op het linnen – of het juist weglaten daarvan. Soms heeft een schilderij dan ook nog betekenis, vaker niet, of is die minder belangrijk.
Dit schilderij in Kadmium vatte in een notendop samenvat waar mijn nieuwe boek over gaat. En het beantwoordde aan al mijn hooggespannen verwachtingen. Met spijt in het hart plaats ik er hier dan ook een foto van, want dit snapshot is eigenlijk een belediging van de werkelijkheid. Laat het aansporing zijn om zijn werk te gaan zien.
‘Schilderen met zwart is een kunst,’ zei ik tegen hem, verwijzend naar het schilderij met de puntjes.
‘Het is groen,’ zei Rob.