De naam Gamla Kyrkogården, ‘oude begraafplaats’ was niet terecht, dat zeiden ze zelf. Hij was niet heel oud, ook niet de oudste van de stad. Hij lag er goed verzorgd en open bij, tussen de huizen, niet afgezonderd als een gevangenis. De Gamla Kyrkogården was meer een bedachtzaam park, een groen memento mori. Opvallend waren de bordjes bij sommige graven met daarop een webadres voor meer informatie (‘ID stories’) over de betreffende dode – wat mij betreft precies waar je behoefte aan hebt, als je een akker vol onbekende, maar ogenschijnlijk prominente doden aan je voeten hebt liggen. Maar niet alleen dat. Ik herinnerde me twee ‘anonieme doden’ van wie ik graag meer had willen weten, juist omdat ze in de schaduw lagen van persoonlijkheden met een enorm grafmonument (een eenvoudige Parijzenaar op Père Lachaise) of naast een graf dat de bestemming was van pelgrimages. Want wie was bijvoorbeeld de man onder de bescheiden steen naast de pronte tombe van Karl Marx op Highgate Cemetery in Londen? Ik zag in Malmö kansen voor familie en vrienden van de overledenen, overal ter wereld. Kansen voor een virtuele necropolis, een digitale verhalenstad voor de doden – inclusief de gedichten in het geval van een eenzame uitvaart.
