Omdat we zaterdag de auto naar de garage moesten brengen, zouden we ineens doelloos langs een provinciale weg staan. Daarom besloten we, ondanks de donkere luchten waaruit af en toe een bui viel, langs de Kromme Rijn te gaan wandelen – tot waar dit riviertje uitmondt in de Nederrijn. In het begin over de laan naar het kasteeltje bij Cothen, dan verder langs achtertuinen, fruitboomgaarden, door desolaat poldergebied en ‘een van de laatste stiltegebieden’ om te eindigen in Wijk bij Duurstede. Dat stadje en dit kleine riviertje hebben samen een lange, nu moeilijk voorstelbare, rijke geschiedenis die teruggaat tot de Vikingen. In een uurtje passeerden honderden jaren.
We liepen in de afgelopen decennia vaker langs de Kromme Rijn omdat we er vlakbij wonen maar deden dat nooit aaneengesloten, van begin tot einde (of andersom). Ook na deze wandeling is er nog altijd een behoorlijk gedeelte dat we niet hebben afgelegd.
Veel wandelaars lopen dergelijke routes door het land in etappes en reizen dan met auto of trein voor het vervolg op een later moment naar het punt waar ze gebleven waren. Steeds weer, totdat de gehele route is afgelegd.
Eigenlijk is het wandelen dan zoiets als filmen, begreep ik zaterdag. We maken opnames voor een later samen te stellen totaalbeeld van zo’n rivier. Footage. Onze wandelingen langs de Kromme Rijn zijn steeds gelegenheidswandelingen geweest en in geen enkel opzicht chrono-, geo- of anderszins logisch. De vraag is ook of er daadwerkelijk een montagefase zal komen, en een film – ergens in ons hoofd. Of ik ooit de rivier in zijn geheel kan volgen wanneer ik mijn ogen sluit.