Enkele reis

Het theater leek op het hoofdkantoor van de communistische partij van Oost-Duitsland en paste bij de ontnuchterende maandag. Ik was in gedachten door Europa gereisd dit weekend. Verhalen hadden me van een bankoverval in Stockholm 1973 naar de vliegende straatkeitjes in Athene gevoerd, anno 2008. Door de muziek was ik aangespoeld op de van alle mensen verlaten kust van IJsland, waar de poolwind vrieskou over het gestolde lava blies. Op het moment dat ik aankwam in mijn theaterstoel, waren we aan het derde liedje van de avond toe. Een melancholisch gestemde accordeon bracht Parijs in beeld, de drie talen uit de titel openden de rest van Europa: ‘Adieu sweet Bahnhof, my train of thoughts is leaving…’ Meteen was ik weer vertrokken, als een verstrooide James Bond zonder rijbewijs en koude oorlog. Onderweg, van Brussel naar Parijs, met uitzicht op ‘backs of houses and streets like fj

örds’. En ik reisde verder dan de muziek, naar Berlijn en een brug over het spoor in Bologna, waar ik ooit vele winternachten overheen naar huis moest lopen. Het ijzer onder mij was de verbinding met thuis, meer dan duizend kilometer verder – zo dacht ik er iedere nacht over. Maandag wilde ik de stad weer verlaten, vergeten wie ik ben en wat ik hier doe. Een enkele reis.